என்னுடைய தினமணிக் கட்டுரை குறித்து பத்ரி தனது பதிவில் சில கருத்துக்களை வெளியிட்டிருக்கிறார். அவரது சில கருத்துக்கள் தொடர்பான எனது விளக்கங்களை அவரது பதிவில் எனது பின்னூட்டத்தில் தெரிவித்திருக்கிறேன்.
பின்னூட்ட்ங்களில் விரிவாக எழுத இயலாது என்பதால் விரிவான விளக்கங்களை இங்கு தனிப்பதிவாக எழுதுகிறேன்.
மாநாட்டுப் பேச்சை மட்டும் பார்த்தாலும் கூட...
>>கருத்துரிமை மீட்பு மாநாட்டில் பேசப்பட்ட விஷயத்தை மட்டுமே வைத்துக்கொண்டு அந்த மாநாட்டின் அடிப்படையில் ஒருவரைக் கைது செய்யவேண்டுமா, கூடாதா என்று பார்க்கவேண்டும்.<< என்று பத்ரி சொல்கிறார்.
ஆனால் திருமாவளவனுக்கு ஆதரவாகக் கருணாநிதி சுட்டும் பொடா சட்டம் பற்றிய உச்சநீதி மன்றத் தீர்ப்பு, குற்றச் செயலை மட்டும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாது குற்றம் செய்யும் மனோபாவம் இருந்ததா என்பதையும் பார்க்க வேண்டும் என்ற ரீதியில் பேசுகிறது. இது குறித்துப் பேசும் போது mens rea என்ற குற்றவியல் நீதி முறையை அது சுட்டுகிறது. திருமாவளவனுக்கு சட்டத்தை மீறும் மனோபாவம் இருந்தது என நான் அவரது
ஜீனியர் விகடன் பேட்டியின் அடிப்படையில் கருதுகிறேன். (திருமாவளவன் சட்டக் கல்லூரி மாணவராக இருந்த போது விடுதலைப் புலி என்ற பெயரில் பத்திரிகை நடத்தியவர். அப்போது வைகோவுடன் ஊர் ஊராகச் சென்று விடுதலைப் புலிகளுக்கு ஆதரவாகக் கூட்டங்கள் பேசியவர். Dalit Panthers of India என்ற அகில இந்திய அமைப்பின் தமிழக அமைப்பாளராக இருந்த போது அந்த அமைப்பின் பெயரை தமிழில் எழுதும் போது இந்திய தலித் சிறுத்தகள் என்று எழுதாமல் விடுதலைப் புலிகள் பாணியில் விடுதலைச் சிறுத்தைகள் என்று விளம்பரம் செய்தவர். ஆனால் நான் அதையெல்லாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாமல் மாநாடு நேரத்தில் அவரது மனநிலை எவ்வாறு இருந்தது என்பதற்கான ஆதாரத்தை மட்டும் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்)
பத்ரி சொல்வது போல் அவரது கருத்துரிமை மாநாட்டுப் பேச்சை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு பார்ப்பது என்றாலும், விடுதலைப் புலிகள் என்ற பயங்கரவாத இயக்கம் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்டுள்ள இயக்கம். அந்த இயக்கம் தடை செய்யப்பட்டபோது வெலியிடப்பட்ட அரசாணை " Persons and organisations derive inspiration and encouragement from LTTE for their unlawful activities as well as activities punishable under section 153B of the Indian Penal Code" என்று குறிப்பிடுகிறது. LTTEனால் மன எழுட்சி (inspiration) பெற்றவர் நிகழ்த்திய உரை அது என்பது அப்பட்டமாகத் தெரியும் விஷயம்.
விடுதலைப் புலிகளைத் தடை செய்த போது வெளியான அந்த அரசாணையின் நகல் கீழே:
Ministry of Home Affairs Notification New Delhi
under Unlawful Activities (Prevention) Act, 1967 (37 of 1967)
S.O.330(E)
Whereas the Liberation Tigers of Tamil Eelam (hereinafter referred to as the LTTE) is an association actually based in Sri Lanka and having sympathisers, supporters and agents on Indian soil and whereas -
(i) LTTE's objective for a homeland for all Tamils disrupts the sovereignty and territorial integrity of India and thus appears to fall within the ambit of an unlawful activity;
(ii) LTTE has created the Tamil National Retrieval Troops (TNRT) and encouraged and aided its members to undertake unlawful activities in India;
(iii) LTTE encourages and aids United Liberation Front of Assam (ULFA) which is an unlawful association;
(iv) Persons and organisations derive inspiration and encouragement from LTTE for their unlawful activities as well as activities punishable under section 153B of the Indian Penal Code;
And whereas the Central Government is of the opinion that because the activities of the LTTE, it is necessary to declare the LTTE to be unlawful with immediate effect;
Now, therefore, in the exercise of the powers conferred by sub-section (1) of Section 3 of the Unlawful Activities (Prevention) Act, 1967 (37 of 1967), the Central Government hereby declares the Liberation Tigers of Tamil eelam to be an unlawful association and directs in exercise of the powers conferred by the proviso to sub section (3) of that section that this Notification shall, subject to any order that may be made under section 4 of the said Act, have effect from the date of its publication in the Official Gazette.
தடை விவாதிக்கப்பட்டதா?
விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடை பற்றி வேறு ஒரு பதிவில் பத்ரி இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்:
>>முதலில் எந்த இயக்கம் தடை செய்யப்பட்டாலும் அந்தத் தடை தேவையா, இல்லையா என்பதைப் பற்றிப் பேசுவதற்கான உரிமை நாட்டு மக்கள் அனைவருக்கும் இருக்கவேண்டும்<<
நியாயமான கருத்து. முதலில் ஒரு இயக்கம் எப்படித் தடை செய்யப்படுகிறது என்ற நடைமுறையைப் பார்க்கலாம்:
அரசின் உளவு அமைப்புக்கள், நாட்டில் செயல்படும் அரசியல் கட்சிகள் அவை சார்ந்த அமைப்புக்கள், சமூக நிறுவனங்கள், நாட்டின் பாதுகாப்பிற்கும் இறையாண்மைக்கும் ஆபத்து விளைக்கும் வண்ணம் செயல்படுகின்றனவா என்பதைக் கண்காணித்து, ஆபத்து ஏற்படுத்தக் கூடிய அமைப்புக்கள் எனக் கருதுபவை குறித்து மத்திய அரசின் உள்துறை அமைச்சகத்திற்கு அறிக்கை கொடுக்கும். அதைப் பரிசீலீக்கும் உள்துறை அமைச்சகம், பாதுகாப்பு தொடர்பான அமைச்சரவையின் குழுவிற்கு (CCSA- Cabinet Committee on security affairs) தனது கருத்தைத் தெரிவிக்கும். அந்தக் குழு- அதாவது மத்திய அமைச்சர்களைக் கொண்ட குழு தடை விதிக்க வேண்டுமா வேண்டாமா என முடிவெடுத்து, அதை மத்திய அமைச்சரவைக்குத் தெரிவிக்கும். மத்திய அமைச்சரவை முடிவெடுத்த பின் அது நாடாளுமன்றத்தில் அறிவிக்கப்பட்டு, ஊடகங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்படும். அப்படி விதிக்க்ப்படும் தடையும் நிரந்தமானதல்ல. இரண்டாண்டுகளுக்குத்தான். பின்னர் அது ஆய்வு செய்யப்பட்டு தடை
நீட்டிக்கவோ கைவிடவோ படும்.
எனவே ஒரு இயக்கத்தின் மீதான தடை என்பது ஏதோ தன்னிச்சையாக ஒரு தனிநபரின் விருப்பத்தின் பேரில் விதிக்கப்படுவதல்ல. பல நிலைகளில் விவாதம் நடத்தப்பட்டு அதன் பின்னர்தான் முடிவு எடுக்கப்படுகிறது.
அரசாணை வெளியான பிறகு அதைக் குறித்து வழக்குத் தொடுக்கும் உரிமையும் குடிமக்களுக்கு உண்டு.
மக்கள் அனைவரிடமும் கருத்துக் கேட்க வேண்டும் என்கிறார் பத்ரி. எப்படிக் கேட்பது? மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பது போன்று வீடு வீடாகச் சென்று சர்வே செய்ய வேண்டுமா? அதற்கு எத்தனை காலம் ஆகும்? அதுவரை நாட்டின் பாதுகாப்பு எக்கேடு கெட்டுப் போகட்டும் என்று விட்டுவிட முடியுமா? இல்லை பொதுத் தேர்தல் மாதிரி ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் வாக்கெடுப்பு நடத்த வேண்டுமா? ஒவ்வொரு பிரசினைக்கும் இப்படி வாக்கெடுப்பு நடத்திக் கொண்டிருந்தால் அதுவே அரசின் முழு நேர வேலையாகிவிடாதா? ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் நாட்டு மக்கள் ஒவ்வொருவரையும் தனித் தனியாகக் கேட்டு முடிவெடுக்க முடியாது என்பதால்தான்
நாம் நமது பிரதிநிதிகளை நாடாளுமன்றத்திற்கு அனுப்புகிறோம். அந்த மக்கள் பிரதிநிதிகளில்
பெரும்பான்மையானவர்களது நம்பிக்கையைப் பெற்றவர்தான் பிரதமர்.அவரது தலைமையில்தான் CCSA இயங்குகிறது.
விடுதலைப் புலிகள் மீது தடை விதிக்கப்படும் முன் அது குறித்து பல்வேறு தளங்களில் விவாதங்கள் நடந்தன.
வி.புலிகளைத் தடை செய்ய வேண்டும் என்ற ஓர் தீர்மானத்தை காங்கிரஸ் மாநாடு ஒன்றில் மாநிலங்களவை உறுப்பினராக இருந்த அலுவாலியா முன் வைத்தார். அதற்கு (அப்போது) போதிய ஆதாரங்கள் இல்லை என அன்றைய உள்துறை அமைச்சர் எஸ்.பி.சவான் தயக்கம் காட்டினார். எஸ்.பி.சவானின் இந்தப் போக்கை வாழப்பாடி ராமமூர்த்தி கடுமையாகச் சாடினார். பின்னர் மே 14 1992 அன்று காங்கிரஸ் கமிட்டி இந்தத் தீர்மானத்தை (சில திருத்தங்களோடு) ஏற்றது. இது அரசியல் அரங்கில் ஆளும் கட்சிக்குள் நடந்த விவாதம்.
தமிழக முதல்வராக இருந்த ஜெயலலிதா தடையை வற்புறுத்தினார்.ஜெயலலிதாவின் நிலையை பா.ம.க சாடியது. சட்டமன்றத் தேர்தலில் ராஜீவ் மரணத்தின் விளைவாக பலத்த அடி வாங்கியிருந்த திமுக அதிகம் பேசாமல் இருந்தது. (நரசிம்மராவ் ஆட்சிக்காலத்திற்குப் பிறகு, அமைந்த தேசிய ஜனநாயக முன்னணி, பாரதிய ஜனதா, காங்கிரஸ் தலைமையில் அமைந்த அரசுகளில் திமுக மத்திய அமைச்சரவையில் இடம் பெற்றிருந்தது.தடை இரண்டாண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நீட்டிக்கப்படட போது, அதைக் குறித்து ஆட்சேபணைகள் எழுப்ப்ப அதற்கு
வாய்ப்பிருந்தது. ஆனால் அது ஆட்சேபித்தாகத் தெரியவில்லை.)
தடைக்கு முன், அதிகாரிகள் அளவில் வேறு சில ஆட்சேபணைகள் முன் வைக்கப்பட்டன. வி.புலிகள் இயக்கம் வெளிநாட்டிலிருந்து செயல்படும் இயக்கம். நாம் எப்படி அதற்குத் தடை விதிக்க முடியும், அப்படி விதித்தால் அது செல்லுபடியாகுமா? என்பது அவர்கள் தரப்பில் எழுப்பப்பட்ட கேள்வி.
மிக அபூர்வமாக ராணுவ அதிகாரிகளிடமும் இது குறித்து விவாதங்கள் எழுந்தன.வி.புலிகளைத் தடை செய்வது அவர்களை வழிக்குக் கொண்டுவருவதற்கான சாத்தியங்களைக் குறைத்துவிடும் என அவர்களில் சிலர் -ஜெனரல், மேஜர் போன்ற உயர் ராங்கில் இருந்தவர்கள்- கருதினார்கள்.
எனவே விவாதங்கள் ஏதும் இல்லாமல் தடை விதிக்கப்படவில்லை. ராஜீவ் இறந்தது மே 1991. தடை அறிவிக்கப்பட்டது மே1992க்குப் பிறகு. இடையில் ஒரு ஆண்டுக் காலம் இடைவெளி ஏற்பட்டதற்குக் காரணமே விவாதங்கள் பல தளங்களில் நடந்ததுதான்.
ஒவ்வொருவரையும் கருத்துக் கேட்பது என்று வைத்துக் கொண்டாலும், விடுதலைப் புலிகளின் தடை விஷயத்தில் பெரும் மாற்றம் ஏதும் இராது. ஏனெனில் நான் அறிந்த வரையில், தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியே, அரசியல் அரங்கிலாகட்டும், ஊடகங்களிலாகட்டும் விடுதலைப் புலிகள் மீது பெரிய அளவில் அனுதாபம் கிடையாது. எந்த தேசியக் கட்சியும் அதனை ஆதரிக்கவில்லை. காங்கிரஸ் மட்டுமல்ல, அதன் பின் வந்த ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் (வெவ்வேறு தேசியக் கட்சிகளின் தலைமையில் அமைந்தவை) தடையை நீட்டித்து வந்திருப்பதே அதற்குச் சான்று.
இந்தப் 16 ஆண்டுக் காலத்தில் தடையை எதிர்த்து வழக்காடப்படவில்லை. தடையை நீக்கச் சொல்லி ஊடகங்கள் எழுதவில்லை. பல தேர்தல்கள் நடந்தன. எந்தக் கட்சியும் இதை ஒரு தேர்தல் பிரசினையாக முன் வைக்கவில்லை.
இவையெல்லாமே மக்களின் சம்மதம் இதற்கு இருக்கிறது என்பதைத்தான் மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது.
அரசின் ஒரு நடவடிக்கை தவறானது என்றால் இந்தியாவில் அதைத் திரும்பப் பெற வைக்க முடியும். பொடா சட்டம் அது காலாவதியாவதற்கு முன்பே திரும்பப் பெறப்பட்டது. பத்திரிகைகளுக்கு வாய்ப்பூட்டுப் போட ராஜீவ் கொண்டு வந்த கறுப்புச் சட்டம் விலக்கிக் கொள்ளப்பட்டது எனப் பல உதாரணங்கள் சொல்ல முடியும்.
விடுதலைப் புலிகள் இந்தியாவில் மட்டுமல்ல உலகின் பல நாடுகளிலும் தடை செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அங்கெல்லாம் தடை விதிக்க எந்த நடைமுறைகள் பின்பற்ற்ப்பட்டனவோ அதைவிடவும் ஜனநாயகபூர்வமான நடைமுறைகள் இந்தியாவில் பின்பற்றப்பட்டிருக்கின்றன.
முஷரஃபும் தமிழ்ச் செல்வனும்
>>பாகிஸ்தானின் தற்போதைய அதிபர் (ஓய்வுபெற்ற) ஜெனரல் பர்வீஸ் முஷரஃப் பாகிஸ்தான் ராணுவத்தில் பலகாலம் பணிபுரிந்து, பல இந்திய ராணுவ வீரர்களைக் கொன்றவர். கடைசியாக கார்கில் யுத்தத்தின்போது பல இந்திய ராணுவ வீரர்களின் சாவுக்குக் காரணமாக இருந்தவர். ஆனால் அவர் பாகிஸ்தானின் அதிபராக (இத்தனைக்கும் மக்களால் நியாயமாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கூடக் கிடையாது) இந்தியா வருகிறார். இந்தியாவின் டிப்ளோமேட்டிக் மரியாதை அத்தனையையும் வாங்கிக்கொள்கிறார். கட்டியணைத்து அவரை வரவேற்கிறார்கள்<<
இந்த ஒப்பீடு சரியானதல்ல. இறையாண்மை கொண்ட ஓர் நாட்டினுடைய ராணுவத்தின் அதிகாரியாக இருந்த முஷரஃப் அந்த ராணுவம் இட்ட கட்டளையை ஏற்றுச் செயல்பட்டதையும் ஒரு பயங்கரவாத இயக்கம் மேற்கொள்ளும் செயல்களையும் எப்படி ஒன்றெனக் கொள்ள முடியும். இறையாண்மை கொண்ட அரசு அதன் அதிகாரத்தை மக்களிடமிருந்து தேர்தல்களில் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதன் மூலம் பெறுகிறது. அதன் ராணுவம் அந்த நாட்டு நாடாளுமன்றத்திற்கு பதில் சொல்லக் கடமைப்பட்டது. [ஓர் உதாரணத்திற்குச் சொல்வதானால், இலங்கைக்கு அனுப்பப்பட்ட இந்திய ராணுவத்தின் செயல்கள் குறித்து இந்த நாடாளுமன்றத்தில் விவாதிக்கப்பட்டது. (நவம்பர் 9 1987 -மக்களவை) அன்று பிரதமராக இருந்த ராஜீவ் காந்தியே அதில் கலந்து கொண்டு விமர்சனங்களுக்கு பதிலளித்தார்.] அந்த அரசு மக்களுக்கு பதில் சொல்லக் கடமைப்பட்டது. ஆனால் பிரபாகரனின் பயங்கரவாத அமைப்பு அவரைத்தவிர வேறு யாருக்கும் பதில் சொல்லக் கடமைப்பட்டதல்ல.
இந்தியா-பாகிஸ்தானிடையே நடைபெற்றது அறிவிக்கப்பட்ட யுத்தம். ஆனால் இந்தியா இலங்கைக்கு போர் தொடுக்கச் செல்லவில்லை. அந்த நாட்டிலிருந்த மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசின் அழைப்பின் பேரில் அங்கு சென்றது. எனவே யுத்த்த்தின் போது முஷ்ரஃப் ஒரு ராணுவ அதிகாரியாக நடந்து கொண்டதை, மறைந்திருந்து தாக்கும் கெரில்லா இயக்கத் தலைவரின் நடவடிக்கையோடு ஒப்பிட முடியாது.
முஷரஃப் பாகிஸ்தானின் அதிபராக இந்தியா வந்தார். அயல்நாடு ஒன்றின் அரசுத் தலைவர் ஒருவர் இந்தியா வந்தால் எப்படி வரவேற்கப்பட வேண்டுமென தீர்மானிக்கப்பட்ட நடைமுறைகள் இருக்கின்றன (protocol) அவை பின்பற்றப்பட்டன. ஒரு நாட்டின் தலைவராக ஒருவர் எப்படி ஆகிறார் அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறாரா, புரட்சியின் மூலம் ஆட்சியைக் கைப் பற்றுகிறாரா, ஒற்றைக் கட்சி ஜனநாயகத்தின் மூலம் பதவிக்கு வருகிறாரா, வெளிநாட்டு சக்திகளால் பொம்மையாக் நியமிக்கப்படுகிறாரா என்பது அந்த நாட்டின் உள்நாட்டு அரசியல். அதில்
இந்தியா எதுவும் சொல்வதற்கில்லை.
>>அமைதிப் பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறேன் என்றுகூறி கூடிப்பேச அழைத்து, அங்கே வந்தவரைச்
சுட்டுக்கொன்றுவிட்டு, முன் ஒருநாள் நீயும் போரில் என் நாட்டவரைக் கொன்றாயே என்று குற்றம் சுமத்துவது போலத்தான் இது உள்ளது<<
அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைக்கு வந்த போது தமிழ்ச் செல்வன் கொல்லப்படவில்லை. அமைதிப் பேச்சு வார்த்தைக்கு வந்த எவரையும் இந்தியாவோ, இலங்கை அரசோ கொன்றதில்லை.
தமிழ் அபாஸ்?
>> (தமிழ்ச் செல்வனது பணி) இன்றைய பி.எல்.ஓவின் அப்பாஸ்போல<<
நானறிந்தவரையில் அபாஸ் ஆயுதம் ஏந்திப் போரிட்டவர் அல்ல. சிரியாவில் ஆரம்பப்பள்ளி ஆசிர்யராகவும், பின்னர் கத்தாரில் சிவில் அதிகாரியாகவும் (IASபோல) பணியாற்றியவர். PLO வின் அரசியலமைப்பான ஃபதா கட்சியின் நிறுவனவர்களில் ஒருவர். PLOவை கடுமையாக விமர்சிக்கும் யூதப் பத்த்ரிகைகள் கூட அவரை மிதவாதி என்றுதான் விமர்சிக்கின்றன. இன்னும் சொல்லப்போனால் அவர் பாலஸ்தீன பிரதமர் பதவியை இழந்ததற்கும் இந்த மிதவாதத் தோற்றம்தான் காரணம். விடுதலைப் புலிகளின் அபாஸ் என யாரையாவது சொல்ல முடியுமானால் அது பாலசிங்கமாகத்தான் இருக்க முடியும். தமிழ்ச் செல்வன் அல்ல.
பாலஸ்தீனத்தை ஓரளவிற்கு மேல் இலங்கை இனப் பிரசினையோடு ஒப்பிடமுடியாது. பாலஸ்தீனம் தன்னைத் தனிநாடாக அறிவித்துக் கொண்ட பிறகு உலகில் 100 நாடுகள் அதனைத் தனிநாடாக அங்கீகரித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. ஆனால் விடுதலைப் புலிகளை பல நாடுகள் பயங்கரவாத இயக்கமாகத் தடை செய்திருக்கின்றன.
எனக்கு மட்டுமல்ல
>>கருணாநிதி தனது நிலையை விளக்கியாகவேண்டும் என்று எதிர்க்கட்சித் தலைவராக ஜெயலலிதாவோ, பத்திரிகையாளராக மாலனோ கேட்பது நியாயம்தான் முதல்வர் கருணாநிதியும் திமுகவும், இதற்கான பதிலை விரைவில் சொல்லிவிடுவது நல்லது.<<
எனக்கும் ஜெயலலிதாவிற்கும் மட்டுமல்ல, தமிழ்நாட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு வாக்காளனுக்கும் அந்த உரிமை உணடு.
விடுதலைப் புலிகள் விஷயத்தில் திமுக தனது நிலையை வெளிப்படையாக (ஜெயலலிதாவைப் போல்) விளக்க வேண்டியது இந்தியா முழுக்க உள்ள அனைத்துக் குடிமக்களுக்கும் அவர்கள் ஆற்ற வேண்டிய கடமை
கருத்துரிமைக் காவலரா திருமா?
தனது மாநாட்டைக் கருத்துரிமை மீட்பு மாநாடு என்று அழைத்துக் கொள்கிறார் திருமாவளவன். அதாவது முன்பு கருத்துரிமை இருந்தது இப்போது அது இல்லை என அந்தத் தலைப்பு குறிப்பால் உணர்த்துகிறது. கருத்துரிமை இல்லை என்றால் அவரால் இது போன்ற ஒரு மாநாட்டை நடத்தவே முடியாது என்கிற உண்மையே அவரது வாதத்தில் சாரம் இல்லை என்பதைக் காட்டுகிறது. அவரால் கொழும்பிலோ, யாழ்ப்பாணத்திலோ கருத்துரிமை
மீட்பு மாநாடு நடத்த முடியுமா? முடியாது.ஏனென்றால் அங்கு அதிகாரத்தைக் கையில் வைத்திருப்பவர்களுக்கு எதிராக மாற்றுக் கருத்துக்களை வெளியிட முடியாது. வெளியிட்டால் அமிர்தலிங்கத்தின் கதிதான் ஏற்படும்.
ஆனால் இந்தியாவில் இதெல்லாம் முடியும். என்ன விசித்திரம், எங்கு உரிமை உள்ளதோ அங்கு உரிமை கோரி மாநாடு நடத்துகிறார். ஆனால் எங்கு வாய்ப்பூட்டுப் போடப்பட்டிருக்கிறதோ அதைப் பற்றி மெளனம் காக்கிறார்.
ஏனெனில் அவரது நோக்கம் கருத்துரிமை அல்ல.
விடுதலைப் புலிகளை ஆதரித்துக் கருத்துக்களை வெளியிடும் தன்னுடைய உரிமை பறிக்கப்படுவதாக திருமாவளவன் கருதினால், அவர் செய்ய வேண்டியது உச்சநீதி மன்றத்தில் அரசமைபுச் சட்டம் உறுதி செய்த அடிப்படை உரிமைகள் (பிரிவு 19) பறிக்கப்படுவதாக வழக்குப் போடுவது. அதை விடுத்து, அவர் போடும் முச்சந்திக் கூட்டங்கள் அவருக்குக் கருத்துரிமையை மீட்டுத் தராது. அவர் தமிழ்ச் செல்வனின் நினைவை நிஜமாகவே போற்ற விரும்பியிருந்தால் ஊருக்கு ஊர் டிஜிட்டல் பானர் வைப்பதை விட ஊருக்கு ஊர் மரம் நடலாம். அது சுற்றுச் சூழல் பிரசினைகளைக் குறைக்க உதவுவதோடு, தலைமுறை தலைமுறையாக தமிழ்ச் செல்வனைப் பற்றி தமிழ் மக்களுக்குச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும். ஆனால் அவர் தமிழ்ச் செல்வன் கொலையை முகாந்திரமாகக் கொண்டு தனக்கு விளம்பரமும் அரசியல் ஆதாயமும் தேடிக் கொள்ள முயற்சிக்கிறார். எவ்வளவு மலிவான அரசியல் இது!
இன்னொரு புறம் கருத்துரிமை பற்றித் திருமாவளவன் பேசுவதைப் போல ஒரு வேடிக்கை இருக்க முடியாது.
குஷ்பு வெளியிட்ட கருத்துக்களுக்கு எதிராக அவரது இயக்கம் எப்படி நடந்து கொண்டது என்பதை யாரும் இன்னும் மறந்து விடவில்லை.திருமாவளவன் மட்டுமல்ல, பொதுவாக மனித உரிமைக்குக் குரல் எழுப்புபவர்கள், விடுதலைப் புலிகளது குழந்தைப் படைவீரர்கள் குறித்து முணுமுணுப்பது கூட இல்லை. ஆட்கடத்தல் பற்றி பேசுவதில்லை. யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து இஸ்லாமியர்கள் வலுக்கட்டாயமாக வெளியேற்றப்பட்டது பற்றி வாய் திறப்பதில்லை.
விடுதலைப் புலிகள் தமிழர்களது உரிமைக்குப் போராடுவதாக ஒரு பிம்பம் கட்டி எழுப்பப்பட்டுள்ளது. அவர்கள் உண்மையிலேயே அதற்குத்தான் போராடியவர்கள் என்றால், அவர்கள் இந்தியாவால் முன் மொழியப்பட்ட பிரதேசக் கவுன்சில் யோசனையை ஒதுக்கித் தள்ளியிருந்திருக்க மாட்டார்கள். அதை ஒரு ஆரம்பமாகப் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு சிவிலியன் அரசை ஏற்படுத்தி, மெல்ல மெல்ல மாநிலங்களுக்கு அதிக அதிகாரம் கோருகிற நிலையை மேற்கொண்டிருப்பார்கள். 25 ஆண்டுகாலத்திற்கும் மேல் யாருக்கும் வெற்றிகாண முடியாத ஒரு
யுத்தத்தை, வெற்றிகாண முடியாது எனத் தெரிந்த பின்னும், விடாப்பிடியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். யுத்தம் இருக்கும் வரைதான் அவர்களிடம் அதிகாரம் இருக்கும். யுத்தம் இருக்கும் வரைதான் அவர்களுக்குப் பணம் வரும். யுத்தம் இருக்கும் வரைதான்
அவர்கள் யாருக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லாத எதேச்சதிகாரிகளாக இருக்க முடியும்.
ஜனநாயகம் கேள்விகளைக் கொண்டு வரும் உரிமைகளைக் கோரும். துப்பாக்கிகளை விட மக்கள் வலிமை வாய்ந்தவர்களாக இருப்பார்கள்
மக்களை பலி கொடுத்தாவது தங்கள் அதிகாரத்தை நிலை நிறுத்திக் கொள்ள நினைப்பவர்கள் எப்படி மனித உரிமைக் காவலர்களாக இருக்க முடியும்?
.
விடுதலைப் புலிகள், கருணா பிரிவு, சிங்கள அரசு எல்லோருமே பெருமளவில் மனித உரிமைகளை மீறித்தான் அங்கு செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். தங்கள் தரப்பு அதிகம் பாதிபுக்குள்ளாகும் போது அவர்கள் மனித உரிமைக் குரல் எழுப்புவார்கள். அவர்களுக்கு அதில் மெய்யான அக்கறை கிடையாது.விடுதலைப் புலிகள், சிங்கள அரசு இடையே நடக்கும் போர் தமிழர்கள் உரிமைக்கான போர் அல்ல. அது அவர்கள் தத்தம் அதிகார எல்லைகளை
விரிவுபடுத்திக் கொள்வதற்கான போர்.
இந்த உள்நாட்டு அரசியலில் இந்தியா சிக்கிக் கொள்ளாமல் விலகி நிற்பதே சரியான அணுகுமுறையாக இருக்கும். இந்தியா தனது எல்லைகளையும் இறையாண்மையையும் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வது மட்டுமே போதுமானது.
2 days ago
Posts
